ช่วงหนึ่งตั้งเเต่อยู่นอร์เวย์มีงานเขียน blog ที่เมื่อกลับไปอ่านทีไรก็ รู้สึกจักจี้ในใจเสมอ นี่เเจ้เขียนไว้ตั้งเเต่ 24 พฤศจิกายน 2554 วันนี้กลับมาอ่านอีกครั้งคิดว่าเป็นสารที่มีพลังมาก เเต่งานที่จะถูกพาเข้าใจผิดได้ ว่าให้ปล่อยพลังเเสงอย่ายั้ง ทั้งๆที่ผู้เขียนเพียงให้เราเฉลิมฉลองความเป็นตัวเองเท่านั้น สมัยก่อนอ่านเเล้ว มีเเรง วันนี้อ่านเเล้วสงบ ไปดูกันค่ะ ที่สุดแห่งความกลัว ที่สุดแห่งความกลัวของคนเรา ไม่ใช่ความที่เราดีไม่พอ แต่ที่สุดแห่งความกลัวของเราคือ ความที่เรามีพลังมหาศาลไม่มีที่สิ้นสุด เรากลัวความสว่างของตัวเอง ไม่ใช่ความมืด สิ่งนี่ต่างหากที่ทำให้เรากลัว เราถามตัวเองว่า ฉันเป็นใคร ถึงจะได้ยอดเยี่ยม พิเศษ มีความสามารถ ความจริงแล้ว เธอเป็นใครถึงจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ เธอ คือ ลูกของธรรมชาติ การอยู่ไปเรื่อยๆ อย่างเงียบๆ ไม่ได้ให้อะไรกับโลกนี้เลย ไม่มีอะไรน่าพิศวงกับการหด ห่อ เพื่อคนอื่นจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ๆเรา เราเกิดมาเพื่อส่องประกายแสง เหมือนที่เด็กๆเป็น เราเกิดมาเพื่อจะสรรสร้าง ต่อยอด ความงามที่ธรรมชาติมอบให้เรา และขณะที่เราปล่อยให้เเสงของเราส่องประกาย เราก็ได้เปิดโอกาสให้คนอื่นๆทำในสิ่งเดียวกัน เมื่อเราปลดปล่อยความกลัวของเรา เราไปที่ไหน เราก็ปลดปล่อยความกลัวของคนอื่นโดยอัตโนมัติ เขียนโดย Marianne Williamson แปลโดย ปอนด์ ยาคอปเซ่น Our Deepest […]
บทความ
ให้อภัยคนที่ทำให้เราเจ็บ ให้เข้าใจว่าการให้อภัยเราไม่ได้ทำเพื่อใคร นอกจากเรา ให้อภัยไม่ใช่การลืมๆเรื่องนั้นไป มันคือการจำได้ โดยปราศจากความโกรธ การให้อภัย คือการเคลมพลังงานของเรากลับมา เยียวยากาย ใจ และจิตวิญญาณ การให้อภัยคือการเปิดประตูสู่อีกขั้นของความสงบ ที่ที่เราสามารถเดินต่อได้ แม้จะได้เกิดอะไรขึ้นเเล้วกับเราก็ตาม เขียนโดย Less Brown แปลโดย ปอนด์ ยาคอปเซ่น (1785)